Czy słuchasz tego, co sam masz sobie do powiedzenia?
Od kiedy mówisz do siebie? Każdy z nas to robi, ale skąd w ogóle przyszło człowiekowi do głowy, by rozmawiać ze sobą, i jaki jest tego cel? Czy Twój wewnętrzny głos jest aby na pewno Twój? Jest tylko jeden, czy masz ich kilka? Odpowiedzi na te pytania musisz udzielić, aby dzięki świadomości wewnętrznego dialogu osiągnąć równowagę i powrócić do swojej pełni.
Uwewnętrznienie dialogów zewnętrznych
Dzieci nie rodzą się z umiejętnością mówienia – nie mogą więc do siebie mówić dialogiem wewnętrznym, bo na tym etapie go nie ma. Dziecko zdobywa umiejętność mówienia dopiero poprzez modelowanie swoich rodziców i otoczenia – nie zrobi tego przed pierwszym rokiem życia, a dopiero mając kilka lat, jest w stanie komunikować się płynnie. Dialogi wewnętrzne są wynikiem modelowania dialogów zewnętrznych. Gdy dialog jest uwewnętrzniony, nie jest już oryginalnym dialogiem – jest zniekształconą kopią.
Modelowanie głosów otoczenia
Mówisz do siebie głosami, które wydają się Twoje – ale nie są takie. Zmodelowałeś je od rodziców i innych osób z otoczenia. Ponieważ zrobiłeś to wiele lat temu, tak bardzo się do nich przyzwyczaiłeś, że nie przyszłoby Ci do głowy, iż nie są Twoje. I na pewnym poziomie faktycznie są Twoje – bo wierzysz, że tak jest. Ale na innym nie są Twoje – bo ich pochodzenie jest zewnętrzne. To tak jak z pieniędzmi – masz je przez jakiś czas i z nich korzystasz, ale zdecydowana większość z nich wcześniej czy później opuści Twoje ręce. Jeśli przyzwyczaisz się do ich obecności, w pewnym momencie ego uzna je za pewnik i gdy ich zabraknie, powstanie odczucie braku. Tak samo jest z dialogami – są one ucieleśnione, uwewnętrznione i jako takie pochodzą ze świata zewnętrznego.
Komunikowane się różnych osobowości
Dialogi wewnętrzne, wyjęte na zewnątrz i podzielone na role, to sposoby komunikowania się ze sobą Twoich osobowości. Wyjmujesz więc – poprzez nieidentyfikowanie się i świadomą obserwację – swoje różne ja z własnego umysłu i słuchasz, jak ze sobą rozmawiają. Kto wie, co usłyszysz. Może jedna osobowość to małe dziecko, uciekające i obwiniające się, czujące się niebezpiecznie, którego „wybawcą” jest agresywny nastolatek, chcący pobić swoich wrogów? Może znajdziesz tam dziecko zamknięte w sobie, unikające kontaktu z innymi, które wszystko przeżywa w samotności, a jego przeciwieństwem jest mały rozrabiaka, który celowo zwraca na siebie uwagę? Posłuchaj, co one mówią. Po raz kolejny dowiesz się, kim jesteś.
Co daje świadomość dialogu wewnętrznego?
Zrozumienie, że jedyną formą równowagi jest dostęp do obu drzemiących w Tobie ekstremów. Człowiek powraca do swojej pełni, łącząc w sobie to, co męskie, i to, co kobiece. Łącząc swoją inteligencję z głupotą. Wyjątkowość z przeciętnością. Wielkość z małością. Nie wypieraj z siebie niczego, bo jesteś całością obejmującą cień i jasność, diabła i anioła. Skończ uciekać, bo już nie ma przed kim. Zaakceptuj siebie i zobacz, że jesteś jądrem okrążonym przez dwa ekstrema. Minusem i plusem. Słuchając swojego wewnętrznego dialogu, patrz na nie, obserwując ich wzajemną relację.