Wyobraź sobie sytuację, w której możesz się nauczyć każdej umiejętności, jaka istnieje na świecie. Znajdujesz sobie nauczyciela, który to potrafi, zaczynasz zadawać mu odpowiednie pytania i budujesz model jego umiejętności, który potem służy Tobie i innym. Uświadomienie sobie, że każda umiejętność jest dostępna dla każdego jest zmianą paradygmatu „talentu” w „dyscyplinę” i daje dostęp do nieskończonych zasobów inteligencji tego świata.
Dlaczego? Bo każda umiejętność na świecie jest wyuczalna. Nie ma czegoś takiego jak genetyczne predyspozycje do pływania albo do mówienia w języku obcym, czy do gotowania. Geny decydują wprawdzie o Twoim wzroście, a wiemy przecież, jak istotną rolę pełni on w koszykówce, jednak ten twardy (obiektywny) czynnik nie ma nic wspólnego z samą umiejętnością grania. W końcu nie wszyscy wysocy potrafią grać w kosza, a wielu relatywnie niskich osiągało w w tym zakresie mistrzostwo (np. Allen Iverson). A zatem nauczyć się możesz wszystkiego.
Poza tym, każda umiejętność jest skalowalna. Oznacza to, że zawsze możesz być lepszy i nigdy nie osiągniesz poziomu „absolutnego nauczenia się”. Im więcej będziesz ćwiczył, tym lepszy się staniesz. Przechodzisz z poziomu własnego podwórka na poziom lokalny, potem wojewódzki, krajowy, następnie regionalny, aż w końcu na poziom światowy i najwyższą półkę. Na tym etapie takiej umiejętności poświęcasz już całe swoje życie.
Zwykle kojarzymy umiejętności umiejętności ludzi z jakąś rzekomo nadprzyrodzoną mocą – nie wiadomo, skąd mają to, co mają, może to szczęście, może los, może talent, karma lub przypadek. W psychologii nie wierzymy w przypadki – wierzymy w możliwość wytłumaczenia określonych zjawisk i zdefiniowania ich tak, by ludzie byli w stanie je pojąć i stosować. Gdy więc następnym razem poznasz kogoś, kto naprawdę wiele potrafi, i przez przypadek powrócisz do starego schematu myślowego, zgodnie z którym uznasz tę osobę za geniusza, zatrzymaj się na chwilę. Nie podziwiaj tej osoby, nie zazdrość jej ani nie krytykuj. Zacznij zauważać różnice w Waszym postrzeganiu świata i zachowaniach, po czym wprowadź nowe modele zachowania do własnego repertuaru. Pozostaniesz sobą, ale będziesz miał lepsze narzędzia do realizacji siebie.
Na pewno jest także coś, w czym sam jesteś już naprawdę dobry. Bierz z tego przykład! To fantastyczne uczyć się od innych, ale od siebie także możemy, szczególnie w sytuacjach, w których prezentujemy prawdziwe przejawy wyjątkowości i inteligencji. Wybierz jedną taką sytuację będącą przykładem Twojego osobistego geniuszu, na przykład w sporcie, pracy, w relacjach. To może być moment, gdy poznałeś kogoś i prowadziłeś świetną rozmowę lub gdy osiągnąłeś w czymś dobry wynik. Nie ma znaczenia, kiedy to było i czy działo się to systematycznie, najważniejsze, byś wybrał konkretny moment. Wyobraź sobie tę sytuację jak najdokładniej i opisz ją, korzystając z następujących pytań:
– Na co skierowana jest Twoja uwaga?
– Jak to robisz, że trzymasz się ustalonego celu?
– Dlaczego osiągasz tak dobry wynik?
– Jak ta chwila różni się od innych? Znajdź minimum 3 czynniki zależne od Ciebie, np. „Jestem bardziej skoncentrowany”
– W jakim miejscu i kiedy zachodzi to wydarzenie? Jakie różnice w nim zauważasz?
– Jakie konkretne myśli i przekonania zachodzą występują w trakcie tego zdarzenia? Jak i co dokładnie myślisz, będąc w tej sytuacji?
– Z jakich umiejętności korzystasz w tej sytuacji?
– Jak opisałbyś swoją rolę w tej sytuacji? Dla siebie samego, dla innych, dla świata?
Zapisz odpowiedzi, uśmiechnij się do siebie i zacznij modelować Twój własny geniusz!